Little Yellow Leafs
Αναζήτηση (16032022)
Ρώτησα την αγάπη γιατί αργείς; Γιατί έρχεσαι για λίγο και μετα μου φεύγεις; Και η Αγάπη με κοίταξε με αυτά τα μάτια τα διαπεραστικά, που φωτίζουν το μέσα σου που κάνουν την ψυχή σου να λάμπει λευκή. “Δεν είμαι εδώ για να χορτάσω την ψυχή σου δεν είμαι εδώ για να γιατρέψω τους πόνους σου. Έρχομαι για να σου θυμίζω ότι υπάρχεις αλλά δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα”.
Εγώ γύρισα σκυθρωπός στα χαρτιά μου, προσπαθώντας νευρικά να βάλω μια τάξη στο γραφείο. Σάμπως και η τάξη αυτή θα έβαζε σε σειρά τις σκέψεις μου και τα λόγια μου θα επέλεγε προσεκτικά. Άφησα για λίγο τη λογική μου στην άκρη και της απάντησα “Γιατί; Γιατί δεν δίνεσαι ολοκληρωτικά στους ανθρώπους; Γιατί δεν μας μεθάς με άρωμά σου και δεν μας οδηγείς στους χυμούς σου; Ποια διαστροφή σε κάνει να είσαι απόμακρη και προσιτή, ποια άρρωστη θέληση σε κάνει να περνάς από δίπλα μου να σε νοιώθω αλλά να μην σε αγγίζω; Να σε ακούω αλλά να μην σε βλέπω; Στα λόγια από τα ζευγάρια στα πάρκα; στα γέλια από τους ερωτευμένους στη στάση που περιμένουν το πρωινό λεωφορείο να πάνε στη δουλειά τους;
“Μη με ρωτάς. Εγώ απαντήσεις δεν έχω να σου δώσω, κατάρα και ευχή έχω μόνο να σε κεράσω”. Έτσι, με άφησε μόνο μου στη μέση του δωματίου, να φοράω τα καλά μου ρούχα κρατώντας μια ομπρέλα. Σύνελθε ψιθύρισα και κίνησα να φύγω, να βγω έξω να πάρω τους δρόμους, να ακολουθήσω ένα σκυλί, ένα πεινασμένο γατί. Σήμερα θα πάω όπου υπάρχει φως και εκεί θα σκορπίσω το σκοτάδι, σήμερα δεν θα αφήσω στην γη ολάκερη γωνιά που δεν θα ψάξω. Σήμερα θα βρω ό,τι μου στέρησες.
Στο δρόμο συνάντησα την ελπίδα και τη θλίψη, δύο φίλες δυο αδερφές και με πήραν στο κατώπι. “Δεν θα σε αφήσουμε μόνο σου, μόλις βλέπεις τη μια τότε θα εμφανίζεται η άλλη και αυτό θα γίνεται σε κάθε βήμα σου” μου ψιθύρισαν…
Καταραμένος (14032022)
Καταραμενα όλα τα “σε αγαπώ” που προέκυψαν αλλά ποτέ δεν ήταν για να ειπωθούν
Καταραμένος και εγώ που τα έπνιξα μέσα μου και αντί να σωπάσουν, θέριεψαν.
Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό κάτω από τη γλώσσα μου γυρνόφερναν
και θέλαν να βγουν να σκίσουν τα χείλη και λάγνα μου γνέφαν
“καταραμένος ήσουνα καταραμένος θα μείνεις, μια γέννας ξέπλυμμα
μια απουσίας η αιτία”
Καταραμένος έμεινα να στέκω στο γραφείο, γράφωντας της μοναξιάς μου τους στίχους
με λόγια και δάκρυα να προσπαθώ να χρωματίσω της ζωής μου τους άδειους τοίχους
Καταραμένος έσυρα το χέρι μου στο φως, για μια τελευταία φορά πως να σου το πω
“σε αγαπώ”
Άγγιγμα (12032022)
Άγγιξε με απαλά γιατί σπάω,
μην φοβηθείς.
Άγγιξε με με τα μάτια,
μην τραβηχτείς.
Άγγιξε με γλυκά γιατί τρομάζω,
μην κουραστείς.
Άγγιξε με πάθος και δύναμη,
άγγιξε με μέχρι να ματώσω,
άγγιξε με να σε νοιώσω.
Σκίσε τη σάρκα μου να βγει αίμα,
να ποτίσουν τα σεντόνια και η κουβέρτα.
Άγγιξε με όχι με τα χέρια σου,
αλλά με την ψυχή σου,
χαμήλωσε την να φτάσει στα βάθη μου,
άσε να σε αγκαλιάσει το σκοτάδι μου.
Άγγιξε με πάνω στο πιο φρικτό μου όνειρο,
να νοιώσω ότι δεν είμαι μόνος
να αντιμετωπίσω τον τελευταίο μου φόβο
σε αγαπώ και ας είναι αυτός ο τελευταίος πόνος.
Τώρα (11032022)
Όχι αύριο,
όχι σε λίγο,
όχι σήμερα,
τώρα
Συνήθεια (10032022)
Συνηθίσαμε πολλά,
τον πόλεμο,
την φτώχια,
το ψέμα,
αλλά δεν μπορέσαμε
να συνηθίσουμε τη μοναξιά
(19022022)
Οι νύχτες ντύθηκαν με αίμα
οι ημέρες χάθηκαν στις φλόγες
κοίταξε!
αυτές οι σκέψεις έμειναν μόνες
κοίταξε!
αυτές οι σκέψεις έχουν το άρωμα σου την μυρουδιά σου.
Συναυλία (19022022)
Να κάνουμε έρωτα μετά από μια συναυλία
να είμαστε πιωμένοι, ζαλισμένοι, βρώμικοι
να γυρίσουμε σπίτι και μέσα η μουσική να βουΐζει
να δωθούμε ο ένας στον άλλο στα σκοτεινά.
Για λίγο να αφήσουμε στην άκρη το αύριο
να ζήσουμε το τώρα με ένταση και πάθος.
Να κάνουμε έρωτα μετά από μια συναυλία
Μιλώ (15022022)
Δεν μιλώ για αγάπη, έρωτα και χαρές
αλλά για των ζωντανών τις άδειες αγκαλιές
Δεν μιλώ για θάρρος, τόλμη και υπομονή
αλλά για των μόνων την διψασμένη ψυχή.
Δεν μιλώ για γλέντια και όμορφες στιγμές
αλλά για τους κτύπους της καρδιάς τους μόνους
μιλώ για την κάθε φορά που το μέλι έσταζε από τις ρωγμές
στις μοναξιάς μου τους άδειους κρύους δρόμους,
Μιλώ για την πρώτη φορά που ταυτιστήκαμε
δύο καμπύλες σε ένα κρεββάτι υγρό
για τότε που μαζί αρνηθήκαμε
αυτού του άρρωστου κόσμου τον σκοπό.
Μιλώ για τα μάτια σου που φουσκώνουν όταν γελάς
τώρα όμως δεν είσαι εδώ κοντά.
Κανένας δεν μου λέει τους “εφιάλτες σου μην κοιτάς”
κανείς δεν μου λέει “φτάνουμε ψυχή μου και πια δεν θα πονάς”.
Άγγελος (15022022)
Ο άγγελός μου δεν είχε φτερά είχε μια ζεστή αγκαλιά.
Μαζί (15022022)
Δεν θέλω να γεράσουμε μαζί, θέλω να μείνουμε για πάντα παιδιά μαζί
Έρωτας (14022022)
το πρόβλημα με τον έρωτα είναι ότι συνήθως απαιτεί τουλάχιστον δύο
Μούσα (13022022)
Χωρίς να το ξέρεις σε σκέφτομαι,
φαντάζομαι το άρωμα σου την γλυκιά ματιά σου.
Χωρίς να το θες κάθε μέρα σε ερωτεύομαι
μεγαλώνοντας το ανεκπλήρωτο του φιλιού που δεν γεύομαι.
Πού πάει ο έρωτας (12022022);
Όταν ο έρωτας πεθαίνει
άραγε τι μας απομένει;
Η χαρά γίνεται πόνος
και η συντροφιά σε κάνει
να νοιώθεις τόσος μόνος.
Όταν ο έρωτας σβήνει
άραγε τι στην στάχτη αφήνει;
Η λαχτάρα γίνεται θρήνος
και θες να σκοτώσεις
αυτό που μέσα σου κρύβεις κτήνος
Όταν ο έρωτας μας αφήνει μόνους
υπομονετικά να τον καρτερούμε,
όταν ο έρωτας αλλάζει πρόσωπο
και από αλλού μας φωνάζει
ποια λογική μπορεί μαζί μας να τα βάλει;
draft 2
Πώς να ηρεμήσεις αυτή την ψυχή που η αντάρα την πνίγει;
Πώς να της χαλαρώσεις το βάρος και να την ανυψώσεις;
Είναι οι μέρες γεμάτες από τα σκοτάδια μου
δεν αφήνουν περιθώριο για ένα χάδι ζεστό,
μια τρυφερή αγκαλιά και ένα φιλί στα μάτια μου.
Περπάτησα στον δρόμο που μου έλαχε με το βήμα αργό,
δεν ζήτησα να τον αλλάξω μήτε να τον απαρνηθώ.
Περπάτησα λογίζοντας τους κινδύνους, ασπίδα να γίνω
μα τώρα άλλο δεν μπορώ
δεν βγαίνει βήμα άλλο.
Όσες φορές με έπνιγαν τα σκοτάδια μου, σου χαμογελούσα
προσπάθησα να βγω στο φως, φαίνεται πώς δεν τα κατάφερα
πάλεψα να διαλύσω το μαύρο από την ψυχή μου αλλά πότισε
ας είναι να χαθώ μόνο εγώ.
draft
Ο διχασμός του χάραζε σαν πρόκα σε γυαλί το μυαλό του, είχε ανοίξει όλες τις υποδοχές και τους πόρους του να ρουφήξει το δηλητήριο που του σέρβιραν. Λόγια με στόμφο, λόγια με έμφαση, λόγια μίσους καλυμένα με μια πατριωτική χροιά.
φορτίο που θλίβει κάθε αντοχή, κάθε ελευθερη σκεψη.
Φορτίο που θλίβει το όνειρο
Μπάσταρδε
Σκάσε μπάσταρδε
μην μιλάς άλλο.
Ο τόνος της φωνής σου
οι λέξεις που φτύνεις
με αηδιάζουν.
Σκάσε μπάσταρδε
δεν σε μπορώ άλλο.
Μια πεταμένη γέννα είσαι
χωρίς καμία αξία
μια αηδία.
Σκάσε μπάσταρδε
δεν τα ξέρεις όλα.
Όσες κολώνιες και αν βάλεις
όσα ακριβά ρούχα και φορέσεις
παραμένεις λεκές.
Σκάσε μπάσταρδε
δεν μας πείθεις.
Το αφήγημα σου πρόστυχο
σας τις λέξεις που βρωμίζεις
μέσα στο στόμα σου
Σκάσε μπάσταρδε
Υπό 1
Κραυγές γεμάτες ένταση μέσα στο μυαλό μου τριγυρνάνε
που και που κατεβαίνουν στην καρδιά
της φωνάζουν “χτύπα τρελλά, χτύπα δυνατά”.
Κραυγές γεμάτες γιατί στο λαιμό μου σταματάνε,
την γλώσσα μου γυρεύουννα της δηλώσουν πίστη
να τις πάρει με φόρα στον αέρα να τις σκορπίσει
Κραυγές που από τα μάτια μου αναπνέουν
κραυγές που σου ψέλισα
κραυγές που μου είπες “πάψε, μας ακούν, τι θα σκεφτούν”
κραυγές που για σένα φίμωσα
A2
Οι σκέψεις μου είναι σαν τα πιάτα στον νεροχύτη. Άτσαλα τοποθετημένα σε στοίβες και χρειάζονται καθάρισμα
Α1
Λάθος πράξεις για τους σωστούς λόγους
Νικοτίνη
Στα δάχτυλά μου δύο κίτρινα χείλια
να μου δίνουν γεματα νικοτίνη φιλιά.
Εσύ
Προχωράμε σε αλλαγές,
εσύ πνιγμένη στην ανάγκη σου,
στα χαρτιά και τα σχέδιά σου.
Τίποτα δεν υπάρχει να μας ενώνει
Τίποτε δεν σταματάει να μας χωρίζει.
Εσύ λες θες να ζήσεις
εσύ λες ότι τώρα είναι η ώρα η δική σου
δεν αντέχεις πια το χθες
δεν αντέχεις σε ότι είχαμε δηλώσει πίστη.
Ας είναι
προχωράμε σε αλλαγές.
Πόνος ΙΙ
Τον πόνο θέλω να τον νοιώθω στην ψυχή,
θέλω να τον ακούω όταν την χαράσει.
Τον πόνο τον καλωσορίζω σαν φίλο εγκάρδιο,
μαζί περάσαμε τόσες νύχτες και με άφησε άδειο.
Είμαστε ένα αλλόκοτο συμπλήρωμα από ετερώνυμα,
το άδειο και το γεμάτο συνάμα
Του πόνου του δίνω το καλύτερο κομμάτι μου,
το πιο αγνό, το πιο αθώο, το στερνό μου.
Σιωπή
Όλοι κάτι δικό σου θα ζητήσουν,
όλοι θα προσπαθήσουν να σε πείσουν,
πως εσύ είσαι από κάτω
και να μην αμφισβητείς τους από πάνω.
Εσύ να ξέρεις τις δυσκολίες πώς να διαβαίνεις,
μην τους δείχνεις ότι καταλαβαίνεις,
Μέσα σε αυτό το θόρυβο και την οχλαγωγή
τον μεγαλύτερο πάταγο τον κάνει η σιωπή.
Αφαιρετικό
Κάθε ερώτηση και κάθε σκέψη σε μια γυάλα,
κάθε απάντηση και κάθε ευχή σε μια στιγμή,
δεν είχα την τύχη ή την τιμή
να είμαι εγώ σε αυτό το χρόνο ένα από τα δικά σου λάθη
Πολλοί πέρασαν ανάμεσά μας
κανένας δεν μας άγγιξε,
όμως,
όλοι άφησαν κάτι να μας λερώνει
Σκόρπια
Το πιο εύκολο πράγμα σήμερα είναι να πεθάνεις,
το πιο δύσκολο είναι να ζήσεις
Αυγή
Στην δύση της νιότης μας
ξεκινάει η αυγή του χαμού μας
Χρόνος
Δεν θέλω να ξοδέψω άλλο τα Χρόνια μου
Μετρώντας με
Τράβα μια τζούρα,
μείνε λίγο ακόμα
δεν έχει τέλος αυτή η ώρα
μα κανείς στο τέλος δεν θα μείνει το χαμό να δει
Μην γυρίζεις τη πλάτη,
δεν έφτασε η στιγμή,
τα νιάτα τελειώσαν μέσα στην οργή
εσύ πρέπει να μείνεις όρθιος στο χαμό της ζωής
Οράματα και εντολές,
όλα έγιναν κουρέλια και πληγές,
δεν έχεις να κρίνεις το εαυτό σου
μετρήθηκες και βρέθηκες λειψός
Χρόνος
Μετράει τα δευτερόλεπτα ο δείκτης,
μαζεύει ένα ένα τα χτυπήματα και σε χρόνια τα χτίζει.
Μετράει η καρδιά μας την απόσταση,
και πιο κοντά στον αφανισμό μας και τη λήθη μας ρίχνει.
Με ρώτησες το πρωί αν το μεσημέρι θα σε θυμάμαι,
μα δεν θυμήθηκες να ρωτήσεις αν σε αυτό το κόσμο θα είμαστε
Με ρώτησες το βράδυ αν το πρωί θα είμαι εδώ
αλλά δεν με ρώτησες αν το πρωί θα αγκαλιά θα κοιμόμαστε
Διάφορα
η ζωή στις οδηγίες χρήσεως το μόνο που λέει είναι ανάπνεε όλα τα άλλα θα έρθουν
Γραμμή
Τραβάω μια γραμμή λεπτή στην ρωγμή του χρόνου, δεν είναι η ώρα για αναμνήσεις.
Ζητάω με σύνεση λίγη ανακούφιση του πόνου, δεν είναι ώρα για να λυγίσεις.
Περπατήσαμε παρέα όλη τη διαδρομή, σύντροφοι στην αγάπη και τον πόνο
τα τελευταία μέτρα θα τα διανύσεις μόνη, μέχρι εδώ ήταν για εμένα.
Τάφος
Ματώσαμε τα χέρια μας να σκάβουμε τη γη,
τα νύχια μας έσπασαν
και τα μάτια μας γέμισαν λάσπη.
Μα εμείς συνεχίσαμε να σκάβουμε,
σχεδόν εμμονικά
χωρίς να μας νοιάζει η λάσπη με το αίμα μας.
Τίποτα δεν θα μας σταματούσε στον σκοπό μας,
και όταν τα χέρια κουράστηκαν,
τη θέση τους την πήρε το στόμα μπουκιά με τη μπουκιά.
Όταν τα δόντια μας έσπασαν και οι πνεύμονες γέμισαν λάσπη,
την σμπρώχναμε με τα πόδια,
κερδίζαμε κάθε εκατοστό με πόνο αλλά και επιθυμία μεγάλη.
Φτάσαμε στο τέλος δίχως άλλη ανάσα,
σε πηγάδι βαθύ.
Δικό μας κατασκεύασμα,
δική μας δημιουργία.
μια μόνιμη κατοικία.
Να θυμάστε
Μαζί πήραμε την πρώτη σας ανάσα,
εμείς ακούσαμε το πρώτο σας κλάμα,
στα πρώτα βήματα εμείς ήμασταν η αφετερία και ο προορισμός.
Μαζί γεννηθήκαμε, μαζί γελάσαμε
Το πρώτο παιχνίδι εμείς ήμασταν,
τους πρώτους εφιάλτες μαζί τους πολεμήσαμε και νικήσαμε.\
Οι ημέρες πέρασαν έγιναν μήνες,
οι μήνες φορτώθηκαν και έγιναν χρόνια,
τώρα στα χέρια σας κρατάτε το φως και την πυξίδα.
Εμείς ακούμε την ανάγκη και τα θέλω,
στο παρασκήνιο βλέπουμε της ζωής την παράσταση,
μεγαλώνουμε.
Να θυμάστε η διαδρόμη σας είναι η ζωή σας,
είναι δική σας και στα χέρια σας καλώς ορισμένη.
Μην ξεχνάτε
Μοναξιά Ι
Το κακό με τη μοναξιά είναι ότι δεν μπορεί να πιεί ένα ποτήρι μαζί μας, το καλό είναι ότι το ποτό είναι όλο δικό μας.
Μερικές φορές φεύγω από το σπίτι γιατί η μοναξιά έχει γεμίσει το χώρο και δεν υπάρχει λίγος για εμένα
Θλίψη
Είναι αυτή η θλίψη που κρύβεται μέσα στη ψυχή μου,
στις σκοτεινές γωνίες της καρδιάς
κοροϊδεύει κάθε καθημερινή ευχή μου
ξέρει ότι στο τέλος θα καταφέρει να κυριεύσει τη ματιά
Σέρνεται και κρύβεται από το φως και το γέλιο,
βρίσκει τρόπο και επιβιώνει
και με την πρώτη ευκαιρία με το κεντρί της ματώνει
ότι καλό έρχεται να γεννηθεί
κάθε ελπίδα, κάθε όνειρο, κάθε θετικό θεμέλιο
Καμία χαρά δεν χαράζει όσο ο πόνος την ψυχή
Πόνος Ι
Ο πόνος είναι ο δρόμος μου
και τα δάκρυα το φως μου.
Οδηγούμαι από έναν ασίγαστο πόθο
να φτάσω στα άκρα τον κάθε μου φόβο.
Δεν υπάρχει λέξη ή χαρά
δεν υπάρχει χάδι ή ματιά
που να έχει χαράξει την ψυχή τόσο
παρά μονάχα ο πόνος.