Διαδρομή

Μια αγαπημένη συνήθεια μου είναι να φαντάζομαι περιπάτους. Δημιουργώ στο μυαλό μου ένα ζεστό τοπίο και μεταφέρομαι εκεί. Συνήθως το τοπίο χρονικά τοποθετείται προς το ηλιοβασίλεμα καθώς όλα γύρω αρχίζουν να αποκτάνε τα ζεστά χρώματα του κόκκινου. Εγώ βρίσκομαι σε έναν χωματοδρομο και στα αριστερά μου κατεβαίνει μια πλαγιά με σπαρτά ολόχρυση και στα δεξιά μου είναι οι αρχές ενός δάσους, όχι πολύ πυκνό αλλά ούτε και αραίο. Πάντα στο βάθος της διαδρομής φαίνεται με γέρικη ελιά, δεν ξέρω πώς το καταλαβαίνω αλλά το ξέρω. Η ελιά αυτή αποτελεί το στόχο της διαδρομής μου. Στην ελιά αυτή θα ξαποστάσω, όταν την φτάσω.

Κάθε διαδρομή που επιλέγω να κάνω έχει και έναν προβληματισμό, κάτι που θέλω να σκεφτώ, να αναλύσω ή να ερμηνεύσω. Συνήθως είμαι μόνος μου σε αυτές τις διαδρομές εγώ και η Φύση. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο είμαι σε έναν τέτοιο περίπατο, αυτά που γράφω είναι αυτά που βλέπω και λέω στον εαυτό μου. Μερικές φορές έχω και παρέα, μπορεί να την επιλέξω τη συντροφιά μπορεί και όχι. Δεν καθορίζεται από εμένα συνειδητά πώς θα διασχίσω το μονοπάτι που βαδίζω, απλά συμβαίνει να συναντώ σε αυτό και άλλες ψυχές. Ψυχές όμορφες, εύθραστες, ταλαιπωρημένες αλλά λαμπερές. Ορισμένες έρχονται στο κατόπι μαζί μου, ανοίγονται και ανοίγομαι. Ξεκινάμε ως δύο και σιγά σιγά η μια γεμίζει τα κενά του άλλου, σαν δύο χαμένα κομμάτια ενός παζλ που ξαναβρίσκονται και ενώνονται μετά από χρόνια και έντονη αναζήτηση.

Όλη η διαδικασία αυτής της διαδρομής μου δημιουργεί μια ζέστη στην ψυχή και μια ανακούφιση. Μια λαχτάρα να μοιραστώ με όλον τον κόσμο αγάπη, να κάτσω σιωπηλός δίπλα τους και να μου πουν τον βαθύ τους πόνο. Αυτός ο πόνος να φεύγει από μέσα τους και να έρχεται σε εμένα, όχι σαν φορτίο, όχι σαν βάρος, αλλά να τον μεταβολίζω και να τον κάνω χρώματα και μουσικές και να τον σκορπίζω πίσω. Αυτόν τον πόνο θέλω να τον αδρανοποιήσω και να τον διώξω, να τον μετατρέψω σε δύναμη και αγάπη, άλλο θλίψη να μην μπορεί να προκαλέσει. Όμως, δεν γίνεται πάντα αυτό, γιατί είναι και κάποιοι πόνοι που η ρίζα τους έχει σκάψει βαθιά την ψυχή. Αυτούς τους πόνους μόνο να τους ακούς μπορείς και να στάζεις αγάπη μέσα τους για να τους μαράνεις, όσο μπορείς, αν μπορείς. Αν τελικά δεν μπορέσεις απλά να πεις μαζί θα προχωράμε δίπλα δίπλα, μαζί θα αντιμετώπισουμε κάθε δυσκολία.

Υπάρχουν και φορές που η διαδρομή φαίνεται ατέλειωτη. Στα μάτι φαντάζει εύκολη, ένας περίπατος όπως οι υπόλοιποι, αλλά τα βήματα βαραίνουν και σε κάθε πέτρα σκοντάφτω και πέφτω. Σκόνη γεμίζουν τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου, το πρόσωπό μου και τα γόνατά μου ματώνουν. Ενώ δεν κουβαλάω αποσκευές νοιώθω μια πίεση στους ώμους, σαν κάποιος να θέλει να με καρφώσει στη γη να με ακινητοποιήσει. Είναι τις φορές που οι σκέψεις στο μυαλό μου τριγυρίζουν γύρω από αυτά που θέλω και δεν τολμώ να κάνω, είναι τότε που θέλω να γευτώ κάθε χυμό αλλά γλείφω άμμο. Έχω μάθει να αντιμετωπίζω αυτή την κατάσταση αλλά σίγουρα θα χάσω κάτι από τον εαυτό μου. Βγαίνω πιο λειψός πιο σακαταμένος από αυτή την διαδικασία, πιο δυνατός δεν θα το έλεγα.

Ακόμα δεν έφτασα στην ελιά